Etikete göre gösterilenler çadır kampları

Tam içinde yaşarken, hayatınızın bir hikaye olduğunu fark etmeniz, onu hakkıylar yaşamanıza yardımcı olur diye Ursula K. Leguin yazıdıktan ve ben bunu 6 ay önce okuduktan sonra  hayatımı bir hikaye olarak görmeye başladım ve geçen hafta üç kişilik ailem ile mutlaka kayıtlara geçirilmesi gereken bir bölümünü yaşadım. Uzun süredir oğlumla gitmeye niyetlendiğim kampa gittim.

Ertelediğim onlarca – evet abartmıyorum bir gün yaparım dediğim irili ufaklı şeylerin sayısı onun katlarını bulalı çok oldu -  şeyden biri olmak üzere iken bir şeyler iç ses mi yoksa ön sezimi bilemiyorum her ne ise toparlan git dedi . Hikayemizin ilk kısmı böyle başladı ve aslında her hikaye gibi alınması gereken bir kararla.

Güzel günlerden biri daha bizi bekliyor sanırım. Sabahın tazeliği ve havanın temizliği içerisinde çalışmaya başlıyoruz. Hemde ne çalışmak. Sizlerin misafir olacağı sabahlarda mutfak ve ortalıkta bizler arı gibi sabahın 7:00 sinden itibaren çalışmaya başlıyoruz.

Önce tolga kalkar. İlk için çay suyunu koymak olur. Çayın suyu çünkü zor ısınır. Ardından seteney ve beyhan abla mutfağa girer. İçme suları doldurur. Köyden dağdan gelen su ile.

 Tam 6 gece 7 gün bambaşka bir dünyaya ışınlandık biz ...o herkesin klasik yaşadığı Bozcaada günlüğü bizde bir Robinson bir survivor hayatı olarak yaşandı, çünkü biz şahane maceralı bir harikalar diyarındaydık!
Dilanın bebekliğinde hem annelere hem bebeklere iyi gelecek fikirli benimle oynar mısın anne grubunu kurup yüzlerce anneye ışık olan can kardeşim Ayça ve doğal hayat üstadı sevdalısı sevgili beyi Alpay , bu anne oyun grubunu bir ileri taşıyarak kampa gidelim mi baba yı kurmuşlardı , bize bu kamplara katılmak bir türlü senelerdir kısmet olamamıştı da bu hafta gördük neler kaçırdığımızı.

Kars Boğatepe Köyünde kış kamplarımızdan sonra ilk kez de yaz kamplarını planladık. Bu yükseklikte çok sıcak gündüzler ve görece soğuk geceler demek. Ankara garında hızlı tren ile Kars Treni artık aynı istasyonda birleşmiş. Böyle çok rahat olmuştu. Buluşmadan erken gelenlerle garda dolanıyoruz. Diğerleride geldikçe yanımıza katılıyor. Çocuklar artık trene binmek istiyor ve çok merak ediyorlar. Vagonumuz bize ait ve tüm vagonla kampa gidiyoruz. Ne güzel.

Komparımanlarımıza yerleşip hemen düzenleri kurmaya başlıyoruz. Çocuklar yatacakları yatakları seçiyor. Ondan sonra ziyaretler başlıyor. Ailelerin kabiliyetlerini keşfettikçe bazı kompartımanlarda masal, hikaye, boyama, oyun toplaşmaları yapıyoruz.. Bunların ihtiyaç kadarına bizler müdahale ediyoruz. Çünkü her çocuğun kendi kaynaşma dinamiği var. Bizim kamplarda bunu yetişkinlerin bozmasına engel olmaya çalışırız.

 Bazı anlar vardır. Hatırladıkça iyi ki yaşamışım dersiniz. Damaktaki tadı hiç kaybolmaz ve sizi mutlu eder. Temmuz ayının ilk haftası, Alpay Oğuş’un ve eşi Ayça Hanım’ın liderliğindeki Bozcaada Sanat kampına 10 yaşındaki oğlumla katıldım. Başlangıçta bizi neyin beklediğini bilmiyordum. Ama biterken yukardaki hislerle ayrıldım Bozcaada’dan. 

 Kıştan kalma ağırlığımızı geçen kampta atmıştık. Bu kampta artık herşey daha çok yerinde. Uygulamamız oturdu. Çocukların nelere ne kadar zaman harcadıklarını gözlemledikçe nerelerde biraz geri çekilmeli, nerelerde biraz daha ek malzemeye ihtiyaç var hepsi ortaya çıkıyor.

Sinekli yaylası yıllardır ulaşımı uzak olsa da gitmeden duramadığımız yaylalardan biridir. Kocayaylanın hizasına düşer. Kocayayla yoluna göre çok daha yumuşak ve kolay bir yolu vardır. Yaylada yıllardan beridir meracılık yapan köylüler ile zaman içerisinde oluşan dostluklarda çabası.

 Senelerdir hayal ettiğimiz ve hazırlandığımız gözbebeğimiz Permakamp ta yapacağımız kamp için heyecanlıydık. Kamp başlamadan önce 3 gün boyun son hazırlıklarımızı tamamlamak için çalıştık. Permakamp çocuklarının ezbere bildiği ama otlardan iyice kapanmış hendeklerimize çit yaptık, oyun alanımızda bazı iyileştirmeleri tamamladık.

Dokurcun yaylası hep aklımda olan ve daha keşfini yapmadığım yerlerden biriydi. BU kadar yıl bu işleri yapınca biraz konforunu yaşıyorsunuz tabii. Kampcılarım da maceracı olunca keşif kampına dönüşmesinde bir sakınca görmedim.

Hemde eski dostum Mehmet’te kampa geliyordu. Zor bir durumda benle hızlı çalışan biri olduğunda daha rahattım. Buluşma noktasını ben bulurken çok zorlandım. Sanırım benden başka kimse zorlanmadı. Ben bu Maps işini biraz hafife alıyorum sanırım. Bakmadan gelmeye çalışıyorum. Yolları ezberleyeyim diye ama tarifle bazen km ler ve noktalar yanlış anlaşılabiliyor.

İlk defa gerçekleşen kapalı gurup okul kamplarından genellikle çekinirim. Çünkü birçok bilinmez içerirler. Acaba okul nereye geldiğinin farkındamı?. Yeterince inceledilermi yoksa moda olduğu içinmi geliyorlar. Veliler yeterince bilgilendirildimi. Benim gönderidğim mailler okundumu. Kafamda dönen binbir soru.